Η ποίηση λιμνάζει μέσα μας από ανάγκη να μας “πνίξει”μέσα στην ομορφιά της. Τρεις ημέρες πριν είχε την τιμητική της.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εντός και εκτός τειχών της Χαλκίδας ήταν μια τρανή απόδειξη της επιρροής που ασκεί στους ανθρώπους, μύστες και λάτρεις της τέχνης του στίχου. Εκδηλώσεις με μπροστάρη την ιδιωτική πρωτοβουλία – αυτή την ατίθαση και ακούραστη δύναμη – με γυναίκες διοργανώτριες στην πλειοψηφία τους συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον ένθερμου κοινού που άλλοτε ως ακροατής και άλλοτε ως ποιητής έκανε το θαύμα του με απαγγελίες στίχων και μουσικές μέσα σε ζεστά και ατμοσφαιρικά στέκια. Και όμως, ζούμε σε άγριες εποχές, με άγρια ανθρώπινα ένστικτα, άγρια καιρικά φαινόμενα. Ακόμα και η ομορφιά έχει μέσα της τον φόβο ότι θα εκλείψει από τη μια στιγμή στην άλλη.. Το ακραίο υψώνει ανερυθρίαστα σημαία! Το πιο ακραίο από όλα η “παρά φύσιν”απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Τέμπη, Μόσχα, Αθήνα, Ουκρανία, Γάζα, Συρία..
Πώς να ζήσει η ποίηση μέσα σ΄αυτή τη βία;
“Πεθαίνεις σαν ωραίο βιβλίο
που ΄χει σαπίσει στη βιτρίνα
το σοβαρό μοιάζει αστείο
και η χώρα μια μπαλαρίνα”
γράφει ο Παναγιώτης Τσιμπιδάκης στην τελευταία του ποιητική συλλογή “Το κλειδί από μέσα”.
Στίχοι με πολιτική θεώρηση της σύγχρονης κοινωνίας ακόμη και αν αυτό δεν είναι απόλυτα ευκρινές. Μέσα από την ποιητική ρίμα, προβάλλουν οι αγωνίες, οι ελπίδες, η γελοιότητα που έρχεται σε ρήξη με την σοβαροφάνεια, το όνειρο του καθενός μας που δεν βρίσκει τόπο για να σταθεί. Η ποίηση στηλιτεύει, η ποίηση καταγγέλλει απερίφραστα και ταυτόχρονα δημιουργεί εικόνες με χρώματα μέσα στο ασπρόμαυρο της καθημερινότητάς μας.
Ποιητές από τη Χαλκίδα ενώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες πάνω από τη δική τους αλήθεια. Σκορπίστηκαν σε πολλές γωνιές της πόλης όπου ο Σκαρίμπας είναι το επίσημο, λογοτεχνικό «οικόσημο» για να θυμίζει ότι η ζωή προχωράει μέσα από την τέχνη της Σαπφώ και του Ομήρου. Κ΄ενώ το παρόν μας δείχνει να παραμένει το ίδιο, εκτός από το να βι-άζεται ανηλεώς, η φωνή τους ήταν δυνατή και ακούστηκε όπως ακούγεται το τραγούδι ενός πουλιού στο δάσος. Ρυθμικό, αρμονικό, σαν κάλεσμα για την έξοδο από την ηττοπάθεια και τις ασχήμιες που χαρακτηρίζουν πολλές φορές τις συμπεριφορές μας. Σαν ύμνος στη δημιουργία που δεν αξιώνει ανταποδοτικά οφέλη. Σαν απόλυτο δόσιμο σ΄αυτό που αγαπάει ο καθένας από μας με πάθος χωρίς να αναλώνεται σε φτηνές επικρίσεις και ανεδαφικά σχόλια για όσα συμμβαίνουν γύρω μας. Η βραδιά των ποιητών που δεν επαίρονται για τους στίχους τους, απλά τους κατέθεσαν ως μορφή συνομιλίας με τους ομοτέχνους τους μαζί με άλλους που αναζητούν έναν διάφανο κόσμο – σίγουρα καλύτερο από αυτόν που έχουμε – όπου γης, ήταν για μια χρονιά ακόμη ό, τι πιο αντιπροσωπευτικό της διάθεσης να προχωρήσουμε πιο βαθιά στην ψυχή μας, εκεί όπου ανθίζουν σπάνια κοράλλια.
«Νάναι σα νάμουν έτοιμος.
Και νάναι σα νάχω χάσει το εισιτήριο.
Οι κάβοι να αφροκοπάν και οι αφροίνα το κουνάνε
Μες τους καπνούς του – όρνιο – ένα καράβι»
(Γ. Σκαρίμπας)
