Συμβαίνει Πέμπτη

Γράφει η Μάγια Τερίνα

Συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός μικρού θαύματος(προσωπικά δεν πιστεύω στα αόριστα θαύματα αλλά σ΄αυτά που εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε). Τις περισσότερες φορές το “θαύμα” συμβαίνει όταν συναντιούνται και συμπράττουν, περισσότεροι από ένας, άνθρωποι σ΄αυτό.

Χθες βράδυ στον φιλόξενο πολυχώρο “Τέχνης Δρώμενα” και όπως κάθε πρώτη Πέμπτη του μήνα, μια μικρή, ποιητική ομάδα που στήθηκε εδώ και έναν χρόνο, βρέθηκε για να ενώσει τις εμπνεύσεις, τις απόψεις και τα ποιητικά της αποστάγματα δίνοντας τον πρώτο λόγο στη μαγεία των λέξεων, στο ταξίδι που αυτές μας οδηγούν, στην επικοινωνία που μας επιφυλάσσουν. Εκεί, ανάμεσα σε στίχους με αυστηρή ποιητική ρίμα του Παναγιώτη Τσιμπιδάκη – κάποιοι από αυτούς έχουν μελοποιηθεί – σε απαγγελία στίχων του Νικηφόρου Βρεττάκου από τη Σοφία Βέβη Ανδριτσοπούλου, προσωπικούς στίχους για το..δρόμο μέσα από την Ανήσυχη Πένα, ο μουσικός Δημήτρης Μακρής και άλλοι συνοδοιπόροι “εμπλακήκαμε” στη μαγεία της μουσικής και της ποίησης. Αναζητήσαμε απαντήσεις στο ερώτημα “αν η μουσική μπορεί να αποκαλύψει συγγένειες με την ποίηση” και τις δώσαμε ο καθείς από την πλευρά του αν και κατά βάθος ξέραμε ότι αυτή η συζήτηση δεν θα κλείσει ποτέ. Εκείνο που κρατώ από τη συνύπαρξη αυτή, ανάμεσα στα άλλα, είναι το χαμηλό προφίλ του Δημήτρη Μακρή που μέσα από τη διδασκαλία και την ενορχήστρωση πορεύεται με συνέπεια εδώ και χρόνια στον ατέλειωτο δρόμο της μουσικής, τα χαμόγελα κάτω από το ζεστό φως της κόκκινης λάμπας του πολυχώρου και τις νότες που συναντήθηκαν αυτό το βράδυ. Αυτό είναι για μένα ένα μικρό “θαύμα”!