Η Ζανέλ το κορίτσι με τη βελούδινη φωνή, με τις παραστάσεις βγαλμένες από ένα ρετρό παραμύθι, θα μας ταξιδέψει το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου με μία αναδρομή στο χωροχρόνο της τζαζ μουσικής που συνδυάζονται περίτεχνα με τραγούδια μιας άλλης εποχής σπουδαίων Ελλήνων συνθετών όπως ο Κραουνάκης και ο Γ. Χατζηνάσιος. Με αφορμή την εμφάνιση της στον Εναλλακτικό Πολυχώρο Τέχνης Δρώμενα τη συναντήσαμε.
Σε καλωσορίζουμε στο Evia Press. Tι είναι για εσένα το τραγούδι;
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Το τραγούδι για μένα είναι τόσα πολλά και μαγικά. Είναι η παρέα μου, η ανάσα μου, το στήριγμά μου, το καταφύγιό μου, η συντροφιά μου, η ψυχοθεραπεία μου, ο παντοτινός μου φίλος που διαβάζει κάθε μου πτυχή.
Ως μέτοικος στην πόλη της Χαλκίδας τι βρίσκεις ενδιαφέρον στην πόλη;
Η θάλασσα είναι μαγική. Μου δημιουργεί ένα αίσθημα χαράς, ίσως γιατί μου θυμίζει το καλοκαίρι που τόσο λατρεύω. Είναι γιατρικό η θάλασσα. Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Χαλκίδας με θέα τη θάλασσα αρκεί για να μου αλλάξει την ψυχολογία.
Όλα τα τραγούδια που επιλέγεις για τις ζωντανές εμφανίσεις σου αλλά και τα τραγούδια που γράφτηκαν για εσένα έχουν μία «βίντατζ ή ρετρό» αισθητική. Έχεις αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να δραπετεύσεις από αυτό το πλαίσιο;
Λατρεύω τη ρετρό εποχή. Λατρεύω την ευαισθησία, τον ρομαντισμό και την αλήθεια που επικοινωνούν αυτά τα τραγούδια. Ίσως γιατί και στη δική μου ψυχοσύνθεση ζουν αυτά τα συναισθήματα. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε μου ζωντανή παράσταση επιλέγω και τραγούδια από πολλά άλλα είδη που αγαπώ και τα θεωρώ και αυτά κομμάτι μου. Είτε αυτό είναι ένα τραγούδι του Αττίκ, είτε του Τσιτσάνη, είτε του Ζαμπέτα, είτε του Κραουνάκη, φτάνει να μου μιλάει στην καρδιά.
Εργάζεσαι παράλληλα σε μουσικό σχολείο της Χαλκίδας. Τι αποκομίζεις από την εμπειρία σου αυτή; Υπάρχουν βελτιώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στα καλλιτεχνικά σχολεία;
Στα μουσικά σχολεία εργάζομαι 11 χρόνια τώρα. Η αλληλεπίδραση με τα παιδιά είναι μια αίσθηση μοναδική και δεν την αλλάζω με τίποτα. Λατρεύω τους μαθητές μου και συγκινούμαι με την αγάπη που εισπράττω από εκείνους. Ώς προς τις βελτιώσεις σίγουρα μπορούν να γίνουν πολλά, αν και εφόσον η πολιτεία δώσει την ανάλογη στήριξη σε αυτά τα σχολεία που μόνο εξέλιξη μπορούν να προσφέρουν στις παιδικές ψυχές. Περισσότερες προσλήψεις καθηγητών, καλύτερες κτηριακές υποδομές, περισσότερα μουσικά όργανα και μουσικό υλικό και πολλά ακόμη. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες.
Πες μου μία ιστορία πίσω από ένα τραγούδι σου που δεν γνωρίζουμε.
Πρόσφατα έγραψα ένα βαλς για μια παράστασή μου. Το τραγούδι έχει τίτλο “Χαμογέλα μου λίγο” και το έγραψα σε μία δική μου ευάλωτη στιγμή. Γενικά όταν περνώ δύσκολα, μου γεννιέται η έμπνευση για δημιουργία. Την περίοδο εκείνη είχα βιώσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση που μου είχε κλέψει στην κυριολεξία το χαμόγελο, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Ένιωσα λοιπόν την επιθυμία να γράψω ένα τραγούδι που να εξυμνεί την ανάγκη τού να χαμογελάμε ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή μας. Ακόμη κι αν νιώθουμε αβοήθητοι, αδύναμοι, πελαγωμένοι. Ξεγελάμε κάθε φόβο, κάθε μαύρη στιγμή, κάθε πόνο.
Έχεις την ευκαιρία να τραγουδήσεις ζωντανά και να σε συνοδεύσει ο Μανώλης Χιώτης ή ο Μίμης Πλέσσας. Ποιον επιλέγεις και γιατί;
Νομίζω πως θα ήταν ένα απίστευτο μουσικό δίδυμο. Ο Μανώλης Χιώτης για την εξαίσια σπιρτάδα των τραγουδιών του και την προσωπικότητά του ως μουσικός και ο Μίμης Πλέσσας για την τόση ευαισθησία του και τη συνθετική του ποιότητα. Σίγουρα θα συναντιόντουσαν στα τζαζ μουσικά περάσματα που ακούμε στα τραγούδια και των δύο. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω, σίγουρα. Όπως δεν παραλείπω να τραγουδώ τραγούδια και των δύο σε κάθε μου παράσταση.
Θέλω να μου πεις ένα τραγούδι που θα αφιέρωνες στον μεγάλο σου έρωτα, ένα στη μητέρα σου και ένα τραγούδι που θα αφιέρωνες στο κοινό σου.
“Γλυκά μου μάτια” από τον Νίκο Γούναρη, στον μεγάλο μου έρωτα.
Στη μητέρα μου και στον πατέρα μου, “Μαμά, Μπαμπά” σε ερμηνεία της Δήμητρας Σελεμίδου, σε μουσική του Σπύρου Παρασκευάκου και στίχους του Γιάννη Βασιλόπουλου. Σπαρακτικό τραγούδι.
Στο κοινό που πάντα με συγκινεί με την αγκαλιά του, “Ένας ουρανός μ’ αστέρια” του Μίμη Πλέσσα σε στίχους του Θάνου Σοφού.
Που και πως βλέπεις τη Ζανέλ σε τρία χρόνια από τώρα;
Είναι μια ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω εύκολα, καθώς η ζωή μας αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη κυριολεκτικά. Αν θα ήμουν όμως σίγουρη για κάτι, αυτό θα ήταν πώς θα τραγουδώ και θα δημιουργώ. Για όλα τα υπόλοιπα, δεν ξέρεις η τύχη του καθενός τι του επιφυλάσσει. Αυτό είναι όμως και το συναρπαστικό!
*H Zανέλ επιστρέφει στον Εναλλακτικό Πολυχώρο Τέχνης Δρώμενα την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου για «Ένα ταξίδι στο χωροχρόνο…».
